به مژگــــان سیه کردی هزاران رخنه در دینــــــم
بیـــا کز چشم بیمـــارت هزاران درد برچینـــــــم
الا ای همنشـــــین دل که یارانــــت برفــت از یاد
مرا روزی مباد آن دم که بی یــاد تو بنشینــــــم
جهان پیرست و بی بنیاد ازین فرهـــادکـش فریاد
که کرد افسون و نیرنگش ملول از جان شیرینـم
ز تاب آتـــش دوری شـــدم غـرق عـرق چون گـل
بیارای باد شبگیری نسیمـی زان عرق چینـــــم
جهان فانـــی و باقــی فدای شــاهد و ساقـــی
که سلطانی عالــم را طفیــل عشـق میبینــــــم
اگر برجای من غیری گزیند دوسـت حاکم اوست
حرامم باد اگر من جان بجای دوســت بگزینـــــم
صباح الخیر زد بلبــــــل کجایی ساقیــا بر خیــــز
که غوغا میکنـد در سر خیال خواب دوشینـــــم
شب رحلت هم از بستر روم تا قصــر حورالعیـــن
اگر در وقت جان دادن تو باشب شمع بالینــــــم
حدیث آرزومنــــدی که در این نـامه ثبــــت افتاد
همانا بی غلط باشد که حافــــظ داد تلقینـــــــم